Wojciech Olchowski - BLOG 2007-15

Projekt KA KalokAgatia

Wojciech Olchowski 504 058 558 wojciech.olchowski(na)gmail.com ul. Sowińskiego 12 pok. 10 20-040 Lublin

Ka – w mitologii egipskiej było albo niematerialym odbiciem ciała, albo duchem opiekuńczym człowieka, albo nadanym przez bogów określeniem wartości dającym każdemu godność jemu właściwą.

Egipcjanin wyobrażał sobie duszę ka jako bezcielesny sobowtór ciała. Była nosicielką siły życia i woli dążenia do dobra. Pomimo że ka była istotą niematerialną, musiała jeść i pić, gdyż w przeciwnym wypadku słabła i cierpiała głód. Dlatego należała jej się specjalna troska ze strony żyjących. Na podobiznach duszę ka symbolizowały dwie wzniesione ponad głową ręce.

Popularne ujęcia staroegipskiej koncepcji człowieka wyróżniają fizyczne i duchowe elementy (ka, ba, ach, cialo, cień, imię, etc.), funkcjonujące w istocie rzeczy na różnych poziomach i w różnych aspektach, co bywa ignorowane, owocując upraszczającymi stwierdzeniami typu: „według Egipcjan człowiek składał się z…” Nieadekwatność współczesnych terminów wobec pojęć egipskich, a co za tym idzie, trudności w zrozumieniu podstawowych kwestii religijnych czy filozoficznych, znakomicie obrazuje przykład ka. Tłumaczenia tego słowa poprzez terminy „duch”, „dusza” czy „duchowy sobowtór” są zdecydowanie nieporozumieniem. Właściwy sens tego pojęcia musi być rekonstruowany tak w oparciu o oryginalne teksty jak i źródła ikonograficzne, co wymaga głębszej wiedzy o egipskiej kulturze. Ka nie jest w żadnym wypadku „duszą”, lecz energią życiową, mającą zarówno uniwersalny, jak i indywidualny aspekt. Znaczenie ka nie ogranicza się tylko do sfery egzystencji doczesnej czy pośmiertnej jednostki; równie istotna jest rola „społeczna”, związana z przekazywaniem życia, dziedzicznością i dziedziczeniem, zarówno w świecie ludzkim jak i boskim. Ka odgrywa szczególną rolę w ideologii władzy królewskiej, która jest ważną częścią, jeżeli nie rdzeniem wręcz, egipskiej religii. Zatem chociaż ka nie było „duszą” starożytnego Egipcjanina w dosłownym znaczeniu, to można jednak – nieco poetycko - określić to fundamentalne pojęcie jako „duszę” starożytnego Egiptu w znaczeniu przenośnym.

naukowy projekt edukacyjno-badawczy

Ka - (a pair of upraised arms) - the double, image, character, disposition, or individual ego, which is created with, or even before, the physical being. Originally the daimon or genius or spiritual double of the pharaoh, which guided him in life and protected him in death; it later became the human presence which remains in tomb, and partakes of funerary offerings; an abstract individuality or personality which possesses the form and attributes of the man to whom it belongs. The Ka has the following powers:

• Can wander about at will.
• Is independent of the man and can dwell in any statue etc of him.
• Can eat and drink. Great care would be taken to ensure clean food and drink.

Ka (life force)

The Ka (k3) was the concept of life force, the difference between a living and a dead person, death occurring when the ka left the body. The Ka was thought to be created by Khnum on a potter's wheel, or passed on to children via their father's semen.

The Egyptians also believed that the ka was sustained through food and drink. For this reason food and drink offerings were presented to the dead, although it was the kau (k3w) within the offerings (also known as kau) that was consumed, not the physical aspect. The ka often was represented in Egyptian iconography as a second image of the individual, leading earlier works to attempt to translate ka as double.

Julian Jaynes in his theoretical work, The Origin of Consciousness in the Breakdown of the Bicameral Mind, suggests that the "ka" originally was a hallucinated deity-voice similar to that experienced in schizophrenia. According to his theory, most people were not fully conscious in the early ancient period, and hence his theory is regarded as on the fringe by the mainstream.

Giacomo Borioni proposes in his work "Der Ka aus religionswissenschaftlicher Sicht" that, according to Friedrich Junge, the Ka was the "self" of a human being.

Ka

The ka is usually translated as "soul" or "spirit" The ka came into existence when an individual was born. It was believed that the ram-headed god Khnum crafted the ka on his potter's wheel at a persons birth. It was thought that when someone died they "met their ka". A persons ka would live on after their body had died. Some tombs included model houses as the ka needed a place to live. Offerings of food and drink would be left at the tomb entrance so the ka could eat and drink.

System aksjonormatywny - powiązany funkcjonalnie zespół reguł - norm i wartości - dotyczących wszelakich przejawów życia społecznego, charakterystyczny dla danej kultury.

Do podsystemów systemu aksjonormatywnego zaliczane są:

• zwyczaj
• moralność
• prawo
• estetyka lub moda

Aksjologia

1. W węższym znaczeniu — szczegółowa teoria wartości, wchodząca w skład poszczególnych dyscyplin naukowych, dziedzina rozważań nad wartościami określonego rodzaju, np. moralnymi, estetycznymi, poznawczymi, ekonomicznymi, religijnymi...

2. W szerokim znaczeniu — ogólna teoria wartości, nauka o wartościach, wieloaspektowe rozważania teoretyczne dotyczące pojęcia wartości, wywodzące się z etycznych koncepcji dobra.

Aksjologia w szerokim znaczeniu zajmuje się:

• w aspekcie teoretycznym

  • analizą natury wartości (tego, co cenne, dobre), a więc zagadnieniem, czym jest wartość, jaki jest jej charakter (subiektywny, obiektywny, absolutny, względny itp.),
  • dociekaniem źródeł i mechanizmów powstawania wartości;

• w aspekcie systematyzującym i postulatywnym

  • podstawami i kryteriami wartościowania,
  • klasyfikacją wartości (np. wyodrębnianiem wartości autotelicznych (jako celów samych w sobie) i służących do ich realizacji wartości instrumentalnych),
  • budowaniem ich hierarchii i ustalaniem, co stanowi wartość najwyższą (tzw. summum bonum),
  • ich statusem ontycznym, relacjami z innymi bytami, sposobami ich poznawania i realizowania;

• w aspekcie socjologicznyczm i teoretyczno-kulturowym

  • badaniem społecznego funkcjonowania wartości w danej epoce historycznej, zbiorowości społecznej i kulturze.

Problematyka aksjologii jest prawie tak dawna jak sama filozofia. W czasach nowożytnych pojęcia wartości używał m.in. Kant. Współcześnie znaczenie (na którym opiera się aksjologia) zaczyna się od R.H. Lotzego w połowie XIX w.; rozpowszechnia w filozofii europejskiej, zwłaszca na początku XX w., głównie przez przedstawicieli badeńskiej szkoły neokantyzmu (Wilhelm Windelband, Heinrich Rickert), fenomenologii (Max Scheler, Nicolai Hartmann) i neorealizmu (George Edward Moore, R.B. Perry). Termin aksjologia został wprowadzony przez P. Lapiego w Logique de la volonté (1902) oraz Nicolai Hartmann w Grundriss der Axiologie (1908).

Problematyce aksjologii są poświęcone liczne prace Alexiusa Meinonga, R. Müllera-Freienfelsa, Franza Brentano, Dietricha von Hildebranda.

W Polsce tematykę aksjologii analizowali zwłaszcza Florian Znaniecki (Zagadnienie wartości w filozofii 1910), Władysław Tatarkiewicz (O bezwzględności dobra 1919) i Roman Ingarden (Przeżycie, dzieło, wartość 1966).

Zobacz też: system aksjonormatywny

Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/Aksjologia"

Kalokagatia (gr. καλοκἀγαθία kalokagathia, od καλὸς κἀγαθός kalos kagathos – dosł. "piękny i dobry") - greckie pojęcie oznaczające połączenie dobra z pięknem, a odkąd Arystoteles pierwszy raz użył tego słowa, ideał wychowania efebów w regionie wpływów cywilizacji starożytnej Grecji.

Dla Greków wartości piękna i dobra były nierozerwalnie ze sobą złączone (por. Platon). Również w chrześcijaństwie piękno jest cechą dobra, choć już w trochę innym sensie. Od czasów nowożytnych dobro i piękno uważa się za odrębne wartości, czego rezultatem jet rozdzielenie etyki i estetyki. Istotna część osiągania najwyższego dostępnego człowiekowi dobra czyli szczęścia. Kalokagatia oznaczała doskonałosć etyczną.

Kalokagathia (gr. kalos kai agathos - piękny i dobry)

Termin ten określa ideał piękna w starożytnej Grecji. Teoretyczne podstawy kalokagathii stworzył Platon (427-347 r. p.n.e.). Twierdził on bowiem, że piękno cielesne jest niewystarczające. Potrzeba także harmonizującego z nim piękna duszy. Doskonałą ilustracją tej teorii są wiersze Safony i rzeźby Praksytelesa.

"Kto piękny, pięknym jest, dopóki w oczach,

kto także dobry, jak dziś, będzie potem."

Safona (VII-VI w. p.n.)

Kalokagathia (kalos kai agathos - piękny i dobry). Określenie oznaczające w starożytnej Grecji ideał rozwoju człowieka, harmonijnie łączącego urodę ciała i piękno ducha. W określeniu tym słowo kalós (piękny) określało przymioty ciała osiągnięte dzięki ćwiczeniom cielesnym i treningowi sportowemu, zaś agathóa (dobry) określało zalety duchowe - cnotę, szlachetność oraz osiągnięte siłą woli - umiarkowanie i powściągliwość.
Teoretyczne podstawy kalokagatii, formułujące się w toku dziejów starożytnej Grecji, stworzył Platon (427-347 r. p.n.e.) - sam zwycięzca igrzysk w Delfach. Uznał on, że rozum i dusza pełnią nadrzędną rolę nad ciałem, jednak sankcjonował kształtowanie piękna cielesnego jako wartości estetycznej. Musiało się to jednak odbywać pod nakazem woli wyćwiczonej w procesie treningowym. Budowanie sprawnego i pięknego ciała, prawidłowo funkcjonującego dzięki podporządkowaniu świadomej woli, powinno być równoczesne z dążeniem do doskonałości intelektualnej.

PROJEKT WSOLPRACY INSTYTUTU NASZEGO DOVE UNILEWVER I URZEDU MIEJSKXIEGO LUBLIN FUNDUSZE UNIJANE

PIERWSZE KONFERENCJA DRUGIE PUBLIKACJE KSIAZKA ALBUM TZRECIE PODYPMOMOWKA I KURSY JAKIES PROWADZON U NAS NA CLAA POLSKE CZWRTE NP INSTYTUT DOVE W LUBLINIE

TAKA GADKA BYLA W WARSZAWIE ZE MNA I LUDZMI Z ON BOARAD KTORE ROBI RELA,HY DOVE NA POLSKE I AKCJE SPOLECZNE

TU ZACZYNAM PISAC PROJEKT WSTEPNY NA TO OD FILOZOFII ZACYZNAM BO TAK MAM :)