Wasilij Sigariew „Fantom bólu”
reżyseria: Irena Keruchenko
obsada: Elena Liamina, Kiryll Pletenow, Valentin Samokhin, Vladislav Kaptur
Niezłe, zjawisko psychosomatyczne bólów fantomowych jako metafora cierpienia wywołanego utratą/brakiem. Prosta inscenizacja, ujmująco szczere aktorstwo.
„Fantom bólu” to kameralny dramat o ludzkich namiętnościach, gdzie psychologizm walczy z naturalizmem. W zajezdni tramwajowej „Północna”, pośród cmentarzyska wagonów, spotykają się trzy osoby: zdegenerowany stróż Gleb, Ola – dziewczyna zrozpaczona po tragicznej śmierci ukochanego i młody idealista, student Dima, rozpoczynający w zajezdni pracę.
Spektakl odsłania właściwą rosyjskiej literaturze mroczność ludzkiej duszy. Opowiada o samotności, ale i o projekcjach umysłu, który wiedziony odruchem serca, każe – jak w przypadku oszalałej Oli – widzieć w ludziach tego jedynego, którego już nie ma. Historią rządzi przemienność poetyki szeptu i krzyku, choć ów szept jest bardziej wymowny, wybrzmiewa dobitnie i znacząco na tle ekspresywnych gestów i słów.
Sigariew w spotkaniu trojga bohaterów kreśli brutalny obraz współczesności. Ukazuje nędzę egzystencji pozbawionej moralnych zasad i zmierzającej ku zatraceniu swego człowieczeństwa. Szukając miłości, odnajdujemy małość, podłość i poniżenie – zdaje się sugerować Sigariew.
Spektakl odsłania właściwą rosyjskiej literaturze mroczność ludzkiej duszy. Opowiada o samotności, ale i o projekcjach umysłu, który wiedziony odruchem serca, każe – jak w przypadku oszalałej Oli – widzieć w ludziach tego jedynego, którego już nie ma. Historią rządzi przemienność poetyki szeptu i krzyku, choć ów szept jest bardziej wymowny, wybrzmiewa dobitnie i znacząco na tle ekspresywnych gestów i słów.
Sigariew w spotkaniu trojga bohaterów kreśli brutalny obraz współczesności. Ukazuje nędzę egzystencji pozbawionej moralnych zasad i zmierzającej ku zatraceniu swego człowieczeństwa. Szukając miłości, odnajdujemy małość, podłość i poniżenie – zdaje się sugerować Sigariew.
TEATR.DOC był utworzony w 2002 roku jako teatr dokumentalny, oparty na autentycznych tekstach, wywiadach i losach rzeczywistych osób. Zespoły twórcze teatru tworzą przedstawienia na podstawie spotkań z realnie istniejącymi osobami, poświęcone najbardziej aktualnym, współczesnym tematom otaczającej rzeczywistości. Wykorzystywane są świadectwa realnie istniejących osób, technika verbatim, „głęboka improwizacja”, gry teatralne i warsztaty. Od 2005 roku TEATR.DOC przeprowadza festiwale kina dokumentalnego „KINOTEATR.DOC”. Obecnie stanowi on jedną z najbardziej „żywych” scen teatralnych Moskwy i Rosji, prezentującą publiczności współczesną awangardę ruchu teatralnego. TEATREM.DOC kieruje dramatopisarka Jelena Griemina i reżyser, dramaturg Michaił Ugarow.
Michaił Ugarow (ur. 1956 r.) – reżyser, dramaturg, współzałożyciel i dyrektor artystyczny Teatru.doc w Moskwie, zaliczany do czołówki rosyjskiego teatru. Jeden z organizatorów festiwalu młodej dramaturgii „Lubimowka”, organizator moskiewskich seminariów dramaturgicznych i twórca ruchu „Nowaja Drama” w Moskwie, dla którego stworzył ideowe i teoretyczne podstawy. Jego najbardziej znaną sztuką jest „Obłom-off”, wyróżniona nagrodą na konkursie dramaturgicznym MCHAT i Ministerstwa Kultury, zaś sam spektakl, wyreżyserowany przez Ugarowa – nagrodą na festiwalu „Złota Maska”.
„Teatr.doc”, „teatr, w którym się nie gra” jest najmłodszy i najbardziej radykalny w Moskwie. Mamy tylu zwolenników co i przeciwników. Bardzo jest skupiony na problematyce społecznej, a jednocześnie stosuje specyficzną technikę verbatim. Z pewnością z czasem ta technika się wyczerpie, ale w tym momencie jest potrzebna. Pozwala na powrót aktora do siebie. Aktor jest dziś za bardzo wyposażony: Stanisławski, Meyerhold, Michaił Czechow. Im więcej tego aktorskiego wyposażenia i wyćwiczenia, tym mniej organiczności. I wiary. Potworne rozdarcie między życiem i sceną! Niestety, czują to widzowie. I potem mówią, że teatr to taka bajka, na którą człowiek przychodzi, żeby odpocząć. A my tego nie dajemy. Technika przez nas stosowana maksymalnie zbliża teatr do życia.”
„Teatr.doc”, „teatr, w którym się nie gra” jest najmłodszy i najbardziej radykalny w Moskwie. Mamy tylu zwolenników co i przeciwników. Bardzo jest skupiony na problematyce społecznej, a jednocześnie stosuje specyficzną technikę verbatim. Z pewnością z czasem ta technika się wyczerpie, ale w tym momencie jest potrzebna. Pozwala na powrót aktora do siebie. Aktor jest dziś za bardzo wyposażony: Stanisławski, Meyerhold, Michaił Czechow. Im więcej tego aktorskiego wyposażenia i wyćwiczenia, tym mniej organiczności. I wiary. Potworne rozdarcie między życiem i sceną! Niestety, czują to widzowie. I potem mówią, że teatr to taka bajka, na którą człowiek przychodzi, żeby odpocząć. A my tego nie dajemy. Technika przez nas stosowana maksymalnie zbliża teatr do życia.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz